Με αφορμή το διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη...έναν χρόνο μετά.
Διαβάστε τις σκέψεις και τα συναισθήματα του μαθητή του σχολείου μας Αναστάση Παπαδόπουλου (Γ1). Ένα χρόνο μετά, ζήτησα και πάλι με τη δύναμη της φαντασίας και την τόλμη της εφηβικής "πένας" να εκφραστούν οι μαθητές μου, ζητώντας, αποζητώντας και αναζητώντας ό,τι επιθυμούν. Ο Αναστάσης ανταποκρινόμενος στο κάλεσμά μου, με το κείμενό του περνάει πλούσια μηνύματα.
Δείτε το 4ο τεύχος (2019-2020) ηλεκτρονικά:
από τη Χρυσή Τσιτηρίδου
Άλλο ένα Δευτεριάτικο πρωινό ξημέρωσε, μια νέα εβδομάδα άρχισε. Έτοιμος λοιπόν να σηκωθεί, να ετοιμαστεί και να πάει στη δουλειά του, όπως έκανε συνήθως. Θυμήθηκε πως πλέον δεν μπορεί να το κάνει αυτό, διότι πρέπει να «μείνει σπίτι». Πλύθηκε, έκανε καφέ και άναψε τσιγάρο. Ανοίγει την εφημερίδα του. 1ο άρθρο : «Αύξηση των κρουσμάτων στη χώρα μας, συζήτηση για αυστηρότερα μέτρα», 2ο άρθρο: «Βροχή τα πρόστιμα σε χιλιάδες συμπολίτες μας». Κλείνει την εφημερίδα, διάβασε ήδη αρκετά.
από την Ελίζα Αδαμίδου
Η καταστροφή της χώρας μας έρχεται; Πολλά πρόσωπα ανήσυχα. Πολλά πρόσωπα παιδιών λυπημένα. Πολλοί άνθρωποι ανήμποροι και τα κρούσματα αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Τα νέα που μαθαίνουμε από τις ειδήσεις και τις εφημερίδες χειροτερεύουν. Ο ιός έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε ολόκληρη τη γη. Πολλές χώρες έχουν αμέτρητους θανάτους. Η ψυχολογία των ανθρώπων καταστρέφεται.
από τον Σάββα Μπαδαρλή
Όταν σηκώθηκε από τον απογευματινό του ύπνο, έφτιαξε έναν καφέ και πήρε την εφημερίδα του να διαβάσει τι γίνεται στον κόσμο. «26 ΝΕΚΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΙΑ».
από την Ειρήνη Βασιλειάδου
Ήχοι από το σαλόνι του τον ξύπνησαν. «Τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκε. Η τηλεόραση τού τραβάει την προσοχή: «…και αλλά κρούσματα και άλλοι νεκροί».
Σκέφτεται. Σκέφτεται πως ο κάθε νεκρός μπορεί να είχε και μία κόρη, έναν γιο, γυναίκα, φίλους, οικογένεια. Σκέφτεται τον θρήνο τους, τη στεναχώρια στα μάτια του γιατρού. Πριν προλάβει να το επεξεργαστεί παραπάνω, μια πρωινή εκπομπή αρχίζει. Κλείνει την τηλεόραση. Είχε πει ότι δεν θα την ξανάνοιγε, φαίνεται την ξέχασε ανοιχτή χθες βράδυ.
από την Άλκηστη Ρήτορα
Θα σουρούπωνε όπου να ‘ναι. Όλοι ξέραμε πως η αυριανή μας μέρα δεν θα διέφερε από τη σημερινή ούτε από την χθεσινή. Και αυτό, γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι στο σπίτι, είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο που υποφέρει, που θρηνεί καθημερινά χωρίς να ξέρει το αύριο πόσα νούμερα νεκρών θα φέρει. Συνειδητοποιήσαμε άραγε ότι δεν είναι απλώς ένας αριθμός; Πρόκειται για ανθρώπους. Δεν ξέρω πράγματι, αν το έχουμε συνειδητοποιήσει όλο αυτό που ζούμε. Κάποιοι μίλησαν για πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό.
από τον Γιώργο Καραμπιτσάκη
Όταν άνοιξε την απογευματινή εφημερίδα, κάθισε στο μπαλκόνι του σπιτιού του, κοιτώντας την έρημη πλέον λεωφόρο. Το πρόβλημα ήταν ακόμη περιορισμένο. Τα κρούσματα ήταν λίγα. Έβλεπε άλλους να βγαίνουν έξω, να πηγαίνουν σε παραλίες, χωρίς δεύτερη σκέψη για το τι κάνουν.
Ανάβει ένα τσιγάρο, και αρχίζει να διαβάζει.
"Είμαστε σε πόλεμο με τον κορονοϊό ανακοινώνει η κυβέρνηση", έλεγε το πρωτοσέλιδο. Σκέφτονται να απαγορέψουν όλες τις άσκοπες κυκλοφορίες, λένε. "Συστήματα υγείας παγκοσμίως καταρρέουν υπό το βάρος του κορονοϊού", έλεγε μια άλλη είδηση.
από τη Δήμητρα Τριανταφυλλίδη
Ήταν Δεκέμβριος του 2019 και τελείωνε κι αυτή η χρονιά. Κάθισε στον υπολογιστή της για να δει τις ειδήσεις. «Ξεσπάει νέος ιός στην Κίνα». Δεν άνοιξε το άρθρο για να διαβάσει λεπτομέρειες. Δεν ενδιαφέρθηκε.
Η ζωή κυλούσε κανονικά γι’ αυτήν. Ο Ιανουάριος είχε σχεδόν φύγει και μια μέρα στο γραφείο ένας συνάδελφος τής είπε ότι εντοπίστηκε το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ευρώπη. Της φαίνονταν όμως τόσο μακρινά όλα..
Και μπήκε ο Φεβρουάριος, και οι εικασίες για τον ιό αυτό που χτυπούσε όλο και περισσότερες χώρες δεν σταματούσαν. Πολλοί έλεγαν ότι θα εξελιχθεί σε πανδημία. Εκείνη πίστευε ότι είναι όλα δημιούργημα ανθρώπων που θα είχαν κάποιο όφελος από τον πανικό του κόσμου, και πως δεν θα έφτανε στην Ελλάδα.
από την Αγγελική Ιατροπούλου
Όταν μπήκε ο νέος χρόνος, εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, πίστευε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι η τύχη της θα καλυτέρευε. Είχε βάλει στόχο ότι φέτος θα βοηθούσε τον εαυτό της να ξεπεράσει κάθε δυσκολία που της είχαν φέρει οι προηγούμενες χρονιές. Αλλά μάλλον η τύχη της για άλλη μια χρονιά θα όδευε από το κακό στο χειρότερο. Και δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι τελικά και αυτός ο χρόνος θα ήταν καταστροφικός.
Σελίδα 1 από 9