ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ
Οι τραμπούκοι της ζωής μου
To πιο καθοριστικό πράγμα της ζωής μου ήταν το μπούλινγκ που δέχτηκα μικρός. Πρώτον, διότι μου στέρησε την παιδική μου ηλικία. Δεύτερον, γιατί μου προκάλεσε ένα απέραντο φόβο, που ποτέ δεν ξεπέρασα και κατά καιρούς καταλύει ό,τι κερδίζω. 'Οσα συμβαίνουν σε κάθε άνθρωπο που ενηλικιώνεται ,τα διαπραγματεύεσαι σχετικά ευκολότερα. Λες, είναι η μοίρα των ανθρώπων, η φύση των πραγμάτων -είναι κάτι γενικό. Όμως το φόβο που σου κληροδότησε το μπούλινγκ, δύσκολα τον σκεπάζεις, πόσω μάλλον τον σβήνεις. Γιατί έρχεται από τη ρίζα του εαυτού σου ? τότε που διαμορφωνόταν. Η αίσθηση ότι δεν σε θέλουν ?επειδή είσαι φυλετικά, σωματικά, ή ψυχικά ασυνήθιστος. Δεν ξέρεις από πού να κρεμαστείς. Πολλά βράδια αποκοιμιόμουν κλαίγοντας κάτω από τα σκεπάσματα. Ζήλευα τα παιδιά που ποτέ δεν σκέφτηκαν τί είναι και πού πάνε. Ο συναγερμός που χτύπησε μέσα μου, με έκανε μεν πιο σβέλτο, αλλά μου στέρησε κάθε ανεμελιά. Θα προτιμούσα να φάω τα γλυκά στην ώρα τους. Πρέπει να ειπωθεί απλά και καθαρά: το μπούλινγκ είναι έγκλημα πρώτου βαθμού, όπως η κακοποίηση ανηλίκων, διότι επιφέρει κάτι οριστικό, και μη αναστρέψιμο. Δεν αποζημιώνεσαι μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Προσπαθώ να σκεφτώ συχνά τα πρόσωπα εκείνων που μου έκαναν μπούλινγκ, τόσα χρόνια μετά. Μερικούς τους συναντώ ακόμα. Προσπαθώ να μειώσω τον αντίλαλο της κακίας τους, με το να σκέφτομαι πόσα λίγα κατάφεραν στη ζωή, πόσο ασκήμυναν, πόση άγνοια είχαν, πόσο δυστυχισμένοι έγιναν οι περισσότεροι. Προσπαθώ να το πάρω απόφαση και να πάω παρακάτω. Λέω στον εαυτό μου: είναι σα να όρμησε ένα κτήνος και να σου έφαγε το χέρι ?μάθε να ζεις ως μονόχειρας και φρόντισε να κάνεις καλά ακροβατικά. Οτιδήποτε κατορθώνω στη δουλειά μου, ουσιαστικά απαντά στην απορία που μου γεννήθηκε όταν μου επιτέθηκαν πρώτη φορά: αναρωτήθηκα αν το αξίζω και επειδή δεν είχα ακόμα συνείδηση του εαυτού μου, υπέθεσα ότι ίσως είμαι κάτι όντως παρακατιανό. Έφτανα να τους δικαιολογώ, στο ποδόσφαιρο ήμουνα το όνειδος της χλόης, και οι ομάδες τσακωνόντουσαν ποιά δεν θα με πάρει. Τα κατάφερνα βέβαια σε άλλα πράγματα (π.χ. στις λέξεις), αλλά ούτε κανείς μου το είχε πει ποτέ, ούτε εγώ το ήξερα. Έκτοτε προσπαθώ κυρίως για ένα πράγμα: να αποδείξω ότι τα δίχτυα μου δεν είναι τρύπια. Καθώς η κοινωνία (ελπίζω) εξελίσσεται, το μπούλινγκ πρέπει να οριστεί ως πράξη βίας, να αναχαιτίζεται, κυρίως να προλαβαίνεται. Και πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδάκια (με την έμφυτη σκληρότητα) στην αναγνώριση του διαφορετικού, στην ισονομία του συνηθισμένου με τον ασυνήθιστο. Θέλει πολλή δουλειά. ?..
Μια προσωπική μαρτυρία του Σ.Τ
6η Μαρτίου 2015 , η επικαιρότητα ενισχύει κάθε φορά τη σημασία αυτής της μέρας ,η περίπτωση του Άλεξ, του 9χρονου που βρέθηκε κρεμασμένος στη μπασκέτα , η περίπτωση του σπουδαστή από την Κρήτη, τελευταία. To Σχολείο επιβάλλεται πια να παίξει ένα καταλυτικό ρόλο στην αντιμετώπιση και κυρίως στην πρόληψη αυτού του φαινομένου.
Με τις σημερινές εκδηλώσεις ?με βασικό σύνθημα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ -προσπαθήσαμε να βιώσουμε συναισθήματα , να συναισθανθούμε το βάρος του παιδιού που δέχεται βία και να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της συνεργασίας , της αλληλεγγύης και της ομαδικότητας ,με τις παρακάτω δράσεις:
- Προβολή της ταινίας μικρού μήκους ΠΡΟΣΕΥΧΗ του Θ.Νεοφώτιστου (Μεγάλο Βραβείο στο φετινό Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας)
- Ραδιοφωνικό σποτ ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ?συμμετοχή του σχολείου σε διαγωνισμό του EuropeanSchoolRadio (παραγωγή της Δήμητρας Καραδήμου)
- Φωτογραφικό project ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΙΑ , από τους μαθητές του Γ3
- Θεατρική πράξη ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ , από τους μαθητές του Γ3
Ευχαριστώ τους μαθητές μου , του Γ3, για τη συνεργασία, τον ενθουσιασμό και τη διάθεση τους !!
Πάνος Κουρτίδης/Yπεύθυνος Ομάδας Δράσης Πρόληψης κατά της Σχολικής Βίας
