Κάθε μέρα μού φαίνεται ίδια. Ξυπνάω το πρωί, τρώω το πρωινό μου, καλημερίζω τους γονείς μου και την αδερφή μου και ξεκινάω σιγά-σιγά για το σχολείο. Μέχρι να φτάσω εκεί, σκέφτομαι το πρόγραμμά μου και τι έχω να κάνω. Και πιστέψτε με έχω αρκετά να κάνω κάθε μέρα. Γι' αυτό παίρνω μια βαθιά ανάσα και λέω από μέσα μου «Θα τελειώσει και η σημερινή μέρα, υπομονή!».

          Όπως κάθε έφηβος, έτσι κι εγώ, αντιμετωπίζω στην καθημερινότητά μου κάποια μικρά προβλήματα και περιμένω πώς και πώς το Σαββατοκύριακο, για να ξεκουραστώ. Κάθε μέρα λοιπόν αναμετριέμαι με ένα μικρό πρόβλημα, μια μικρή δυσκολία που πρέπει να λύσω. Αλλά δε με πειράζει, μπορώ να πω πως μου αρέσει, επειδή μαθαίνω και κάτι νέο.

          Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι η κούραση και το πολύ άγχος. Μετά το σχολείο, σε καθημερινή βάση, έχω τουλάχιστον δύο ασχολίες, πέρα από τα μαθήματα του σχολείου. Δηλαδή θα έχω ή ποδόσφαιρο και αγγλικά ή ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα ή ποδόσφαιρο και κιθάρα. Σχεδόν κάθε μέρα ξεκινάω να κάνω τις σχολικές μου υποχρεώσεις μετά τις 19:30. Εκτός από την Τρίτη που αρχίζω να διαβάζω στις 10 (το βράδυ!) και την Πέμπτη στις 8:30 μ.μ., λόγω του προγράμματος που πρέπει να ακολουθήσω εκείνες τις μέρες.

          Αγχώνομαι αρκετά, επειδή θέλω να είμαι καλά προετοιμασμένος σε όλα τα μαθήματα και να γράφω πολύ καλά σε όλα τα διαγωνίσματα. Ο λόγος είναι ότι θέλω να κάνω τους γονείς μου υπερήφανους και χαρούμενους για μένα και για τις γνώσεις μου. Ωστόσο, δεν καταφέρνω πάντα να διαβάζω, όπως θέλω, γιατί μετά τις 22:30 δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Μου βγαίνει η κούραση της ημέρας και νυστάζω.

          Επίσης, ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζω, όπως βέβαια και άλλοι έφηβοι φίλοι μου, είναι ο ελεύθερος χρόνος. Είναι ελάχιστος μπορώ να πω, τις καθημερινές δε σχεδόν ανύπαρκτος. Ευτυχώς που έχω το Σαββατοκύριακο, το οποίο για την ακρίβεια δεν το χαίρομαι ολόκληρο, μια και το ένα πρωινό, συνήθως το κυριακάτικο, το χάνω, γιατί έχω αγώνα ποδοσφαίρου, και το μεσημέρι, για να κάνω τα μαθήματά μου. Δεν παραπονιέμαι, όμως, γιατί απολαμβάνω το Σάββατο.

          Τέλος, κάτι άλλο που με απασχολεί είναι το μπούλινγκ. Βασικά δεν το αισθάνομαι ως μπούλινγκ. Μάλλον κάποιες ενέργειες γίνονται για πλάκα κι όχι για να θίξουν ή να στενοχωρήσουν. Όταν όμως είσαι μικρός, δεν είμαι σίγουρος ότι μπορείς να κατανοήσεις τη διαφορά. Κι εγώ στην Α΄ Γυμνάσιου είχα άλλη οπτική για τα πράγματα. Κάποια πειράγματα λοιπόν τα άφηνα να με στενοχωρούν. Τώρα, όμως, καταλαβαίνω ότι, αν αδιαφορείς για κάποια θέματα, σταματάνε να σε κοροϊδεύουν ή να γίνονται ενοχλητικοί, όσοι βρίσκουν χαρά μ? αυτό! Επίσης, κατάλαβα-και το βίωσα και ο ίδιος φέτος- ότι όσο πιο κοινωνικός είσαι τόσο λιγότερο ακούς πειρακτικά σχόλια. Όπως και να ?χει, το σημαντικό είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους, για να σε βοηθούν σε ό,τι τυχόν χρειαστείς. Προσωπικά, έχω γύρω μου πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Κι όταν παίρνεις βοήθεια, έχεις τη δύναμη να το ανταποδώσεις σε όποιον το χρειαστεί.

          Αυτά λοιπόν είναι κάποια από τα προβλήματα που βιώνουν λίγο πολύ όλοι οι μαθητές. Πιστεύω πως δεν είναι καταστάσεις που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, μπορώ να ομολογήσω ότι είναι μικροπροβλήματα μπροστά σε θέματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν άλλοι συνάνθρωποί μας. Δεν θέλω να τα υποβαθμίσω, αλλά ας μην παραπονιόμαστε, ας εξοπλιστούμε με έμπνευση και δύναμη και θα βγούμε νικητές. Με λίγο κουράγιο και μεράκι όλα θα πάνε καλά.

Επιμέλεια:Κατερίνα Στέκα, φιλόλογος