στην Ελευθερία Βαγενά (Β1) και την Άλκηστη Ρήτορα (Β1)

Η Κατερίνα Παπαδάκη είναι μία νέα ηθοποιός που πρωτοεμφανίστηκε στη θεατρική παράσταση «Καληνύχτα Μαργαρίτα», υποδυόμενη τη Μαργαρίτα, στη Μονή Λαζαριστών. Η ίδια μας μίλησε για την ηθοποιία, μας αποκάλυψε το πρόσωπο που της γέννησε την επιθυμία της υποκριτικής αλλά και τις εύκολες, όπως και δύσκολες στιγμές του επαγγέλματος.

Τι σας έκανε να διαλέξετε αυτό το επάγγελμα;

Ξεκίνησε από παιχνίδι, δηλαδή πήγαινα σε ένα θεατρικό εργαστήρι για παιδιά, όταν ήμουν πολύ μικρή, γιατί έψαχνα διάφορα και χορό και ζωγραφική. Στην πορεία είδα ότι μου αρέσει πιο πολύ το θέατρο, καθαρά σαν παιχνίδι. Μετά που σκέφτηκα ότι μπορώ να το εξελίξω ως επάγγελμα, το είδα πιο σοβαρά.

Κατά πόσο η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα στάθηκε εμπόδιο στην υλοποίηση του ονείρου σας;

Δεν στάθηκε, θα σταθεί. Εννοώ ότι λόγω ηλικίας δεν μπορώ να το πάρω ακόμη τόσο στα σοβαρά με την έννοια του ότι πιστεύω γενικά ότι ένα παιδί που τελειώνει το Λύκειο και θέλει να δώσει πανελλήνιες, να μπει σ’ ένα πανεπιστήμιο, είναι καλό να μην θέτει ως πρώτο κριτήριο τόσο το οικονομικό αλλά κυρίως αυτό που θέλει το ίδιο να κάνει με την υπόλοιπη ζωή του. Ίσως και όχι... δηλαδή μπορούμε να αλλάξουμε κατεύθυνση κάποια στιγμή αν το θέλουμε, δεν είναι απόφαση ζωής. Οπότε αν «τα βρω σκούρα» θα δω τι θα κάνω, προς το παρόν δεν είναι εμπόδιο, επειδή όλα πάνε καλά … τυχαία.

Αν δεν ήσασταν ηθοποιός ποιο άλλο επάγγελμα θα θέλατε να κάνετε;

Νηπιαγωγός νομίζω. Γενικά κάτι που να έχει σχέση με παιδιά.

Ποια συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική;

Αν του αρέσει, να το κάνει, να το τολμήσει. Να δει πώς είναι, γιατί δεν είναι εύκολο καθόλου. Φεύγει μετά απ' τα πλαίσια του παιχνιδιού -έχει το παιχνίδι μέσα εννοείται, και πρέπει να το έχει- αλλά είναι πολύ απαιτητικό. Και δεν εννοώ το ότι έχεις να μάθεις ένα κείμενο, αλλά για τις συνθήκες που υπάρχουν είτε αυτές είναι όλη αυτή η επαφή  με ανθρώπους είτε ο τρόπος της δουλειάς που θέλει ο κάθε σκηνοθέτης να ακολουθήσεις και κάθε φορά  διαφέρει. Οπότε δεν έχεις ένα συγκεκριμένο πράγμα με το οποίο πορεύεσαι, είναι κάθε φορά στην τύχη, και συγκεκριμένα ταυτόχρονα.

Η δουλειά που επιλέξατε να ασχοληθείτε πιστεύετε πως έχει κοινωνικό αντίκτυπο στην Ελλάδα;

Νομίζω ναι. Βασικά δεν ξέρω αν έχει, πάντως οφείλει να έχει κάποιες φορές, όχι πάντα. Είμαι της άποψης λίγο ότι πρέπει να έχει ένα κοινωνικοπολιτικό, οικονομικό υπόβαθρο, ώστε να υπάρχει ένα παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή ανάλογα με το τι θες να προβάλλεις. Αλλά ταυτόχρονα ένα παιδί τι θα δει; Να προβάλλεις και το κοινωνικό καλό, τις συμπεριφορές τις όμορφες και όλο αυτό το ιδανικό τέλος πάντων, αλλά νομίζω χρειαζόμαστε και αυτό το παιχνίδι κάπου κάπου, τουλάχιστον εγώ το χρειάζομαι.

Υπάρχει κάποιο πρόσωπο που σας γέννησε την επιθυμία της υποκριτικής κι αν ναι ποιο;

Ναι, η Meryl Streep, μία πολύ αγαπημένη μου ηθοποιός, αλλά έγινε πιο μετά. Δηλαδή είχα όλη αυτήν την κατάσταση στο μυαλό μου και αργότερα είδα αυτή τη γυναίκα και είπα «Χριστέ μου! Ωραία δεν θα φτάσουμε ποτέ εκεί αλλά δεν πειράζει έχουμε κάτι να ακολουθούμε και να βλέπουμε το παράδειγμα προς μίμηση».

Η ανταπόκριση του κοινού σάς ανταμείβει πάντα σε σχέση με τον χρόνο που έχετε αφιερώσει για κάθε ρόλο;

Επειδή τώρα είναι η πρώτη μου δουλειά, άρα και ο πρώτος μου ρόλος, έχω να πω ότι εγώ τουλάχιστον είμαι πολύ ικανοποιημένη, γιατί υπάρχει η αποδοχή. Ίσως και λόγω του πώς φαίνομαι οπτικά. Μάλιστα πολλοί με ρωτάνε « Πόσο χρονών είστε;». Νομίζω ότι φαίνομαι λίγο σαν πέντε χρονών... Συνεπώς η αποδοχή είναι λίγο πιο εύκολη προς το παρόν αλλά είναι πολύ ωραίο, σκληρό μεν αλλά πολύ ωραίο, όταν κάτι δεν αρέσει γιατί έχεις περιθώριο να βελτιωθείς και να αλλάξεις πράγματα. Έχει τύχει, όχι από τον κόσμο αλλά από συναδέλφους, να μου πουν «Αυτό φτιάξ' το» και έτσι πρέπει να γίνεται.

Υπάρχουν κοινά στοιχεία του εαυτού σας με τον ρόλο που υποδύεστε;

Ναι πολλά, και λόγω ηλικίας πιο πολύ. Δηλαδή η Μαργαρίτα στο θέατρο ξεκινάει κάπου στα 19-20 και τελειώνει κάπου στα 24, δεν δίνεται ακριβής ηλικία. Εγώ είμαι 21, οπότε κάπου ανάμεσα. Επίσης κάποια χαρακτηριστικά της, που είναι ώρες ώρες λίγο απόμακρη, λίγο χαζούλα, τα έχω αυτά...

Πέρα από την ηθοποιία έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε με κάποια άλλη καλλιτεχνική δραστηριότητα και αυτή ίσως να την εξελίξετε σε επάγγελμα;

Ναι, μ 'αρέσει πολύ το τραγούδι. Αλλά δεν το έχω πάρει ακόμη στα σοβαρά, γιατί τώρα θέλω να εμβαθύνω σ' αυτό που ξεκίνησα και αυτό θέλω πιο πολύ να κάνω βασικά. Το θέατρο είναι επίσης ένας χώρος που μπορείς να συνδυάσεις πολλές τέχνες, αν θέλεις. Άλλωστε  και στην παράσταση τραγουδάμε. Και με τη ζωγραφική είχα μία εποχή ένα κόλλημα αλλά τελείως για μένα, για πλάκα. Βέβαια πολλές φορές αυτό που ξεκινάει για πλάκα μπορεί να εξελιχθεί κάπως αλλιώς, όπως έγινε και με το θέατρο στην περίπτωσή μου.

Τι σας αρέσει στο θέατρο ως «θεατή» και τι ως «ηθοποιό»;

Ως θεατής, μ’ αρέσει όλη η διαδικασία, δηλαδή θυμάμαι από μικρή - τώρα δεν συμβαίνει πάντα - υπήρχε η στιγμή που είχαμε το εισιτήριο στο χέρι και έλεγα «Α!, την άλλη βδομάδα στις τάδε του μήνα ώρα τάδε θα πάω να δω μια παράσταση!». Υπήρχε χαρά και αναμονή μέχρι να πάω εκεί. Με το που τελείωνε, περίμενα να σβήσουν τα φώτα και μετά να φύγω. Ήταν λίγο σαν ιεροτελεστία. Τώρα δεν είναι πάντα έτσι, γιατί εκ των πραγμάτων έχω «χωθεί» και λίγο μέσα στον χώρο, οπότε ξέρω και τα πίσω πράγματα που συμβαίνουν αλλά αυτό που μ' αρέσει και θέλω να έχει μία παράσταση είναι να σκέφτομαι ότι υπάρχει αυτή η μαγεία που με βάζει στον κόσμο της παράστασης, όχι για να με διδάξει αναγκαστικά. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, πάντως θέλω το παραμύθι! Ως ηθοποιός (μ’ αρέσει), η αλληλεπίδραση που έχω με τους άλλους ανθρώπους πάνω στη σκηνή. Ή αν δεν έχω -γιατί έτυχε στη δραματική σχολή να έχουμε μονολόγους, οπότε χρειάζεται να έρθεις σ' επαφή και μ' αυτό, που είσαι μόνος σου-  εκεί να έχω την επαφή με τον χαρακτήρα και να προσπαθώ να γίνω όσο πιο πολύ μπορώ. Έπειτα κάθε φορά να είναι κάτι διαφορετικό, να μην είναι κάτι συγκεκριμένο κάθε μέρα, να παρατηρείς λίγο και το κλίμα είτε από το κοινό είτε από το τεχνικό κομμάτι.

Θα θέλατε να δουλέψετε στο εξωτερικό;

Ακόμα όχι. Είναι υπέροχο νομίζω, αλλά εγώ ακόμη λίγο φοβάμαι. Φανταστείτε είμαι από το Ηράκλειο Κρήτης και ήδη έχω έρθει στη Θεσσαλονίκη και  ίσως κάποια στιγμή να πάω στην Αθήνα.  Για μένα είναι λίγο μεγάλα ακόμη κι αυτά, οπότε το εξωτερικό για την ώρα δεν το έχω στο μυαλό μου.

Πιστεύετε ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι εύκολη;

Όχι καθόλου, γιατί δεν είναι πολύ εύκολη η καθημερινή τριβή με ανθρώπους που μπορεί να μην τους συμπαθείς, αλλά να πρέπει να τους αγαπάς την ώρα της παράστασης. Μετά είναι οι πρόβες πολύ απαιτητικές, το διάστημα των προβών πριν την παράσταση, κάθε φορά έχεις να κάνεις με διαφορετικό σκηνοθέτη, που πρέπει να ταιριάξετε, μπορεί και να μην συμβαίνει αλλά πρέπει να ταιριάξετε - ευτυχώς εμένα μου συνέβη νομίζω - και να ακολουθήσεις πιστά τις οδηγίες του αλλά ταυτόχρονα να βάλεις κι εσύ με μέτρο αυτό που θεωρείς σωστό. Δηλαδή ούτε ρομπότ να είσαι ούτε να λες «Εγώ μόνη μου!». Έπειτα να αλληλεπιδράς με τους ανθρώπους, να ακούς, να έχεις πάντα το κέφι να το κάνεις. Ακόμη και το πιο απλό, να έχεις τσακωθεί μία μέρα με την /τον φίλη /φίλο σου και να πρέπει να τραγουδάς πασίχαρη στην παράσταση, ενώ πριν από 5 λεπτά έκλαιγες. Ή, που έχει τύχει, να έχεις μία π.χ. γαστρεντερίτιδα, να παίζεις και ταυτόχρονα με το που τελειώνει η σκηνή να τρέχεις γρήγορα στην τουαλέτα και να γυρνάς πίσω ανέμελη ότι δεν τρέχει τίποτα. Και πολλά άλλα, αλλά προς το παρόν είναι αυτά.

Σας ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συνέντευξη που μας παραχωρήσατε.