Άκου τι μου είπε ο Αχιλλέας?..
Ο Αχιλλέας, ένας από τους πιο άξιους αρχηγούς του στρατού των Αχαιών, μας κράτησε συντροφιά καθ? όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Πολλές φορές μας προβλημάτισε με τη συμπεριφορά του. Όλο αυτό τον χρόνο, ξεδίπλωσε στοιχεία του χαρακτήρα του, τα οποία έκαναν άλλους να τον συμπαθήσουν και άλλους να τον κρίνουν αρνητικά.
Ο έρωτας του για τη Βρισηίδα τον έχει σημαδέψει και η αρπαγή της τον εξοργίζει, τόσο επειδή με αυτόν τον τρόπο ατιμάζεται αλλά και επειδή την έχει αγαπήσει και δεν θέλει να την χάσει. Μεγάλη εντύπωση μου προκάλεσε ο θρήνος και ο αβάστακτος πόνος του Αχιλλέα, όταν αντίκρισε το νεκρό σώμα του αδελφικού του φίλου, Πάτροκλου. Ένιωσε υποχρεωμένος να πάρει εκδίκηση από τον Έκτορα και δεν φοβήθηκε να ατιμάσει το άψυχο σώμα του Έκτορα, ακόμα και αν αυτό τον άφηνε ηθικά γυμνό και προκαλούσε την οργή των θεών. Επειδή όμως ο Πηλείδης είναι μεγαλόψυχος και ευαίσθητος και πραγματικά πιστεύω ότι γι? αυτόν δημιουργήθηκε η φράση που λέει ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι μία άβυσσος, αποφασίζει και επιστρέφει το νεκρό σώμα του Έκτορα στον Πρίαμο, αφού πρώτα ο ίδιος το περιποιηθεί. Μ?αυτόν τον τρόπο εξιλεώνεται και μας αποδεικνύει ότι σέβεται και τιμάει τους αντιπάλους του.
Μάλιστα θυμάμαι μια φορά που μου είχε εμπιστευτεί το παράπονό του λέγοντάς μου ότι θα έπρεπε να είχε λάβει κάποια ανώτερη θέση στο στρατό των Αχαιών. Επίσης, μια άλλη φορά μου είχε εκμυστηρευτεί ότι θαυμάζει την αρχοντιά και την καρτερία του Πριάμου. Έτσι κατάλαβα ότι η φτέρνα δεν ήταν το μόνο αδύναμο σημείο του Πηλείδη. Ο χαμός των αγαπημένων του προσώπων, η αδικία που ένιωθε και ο εγωισμός του δεν άφηναν τον Αχιλλέα να πράττει σύμφωνα με τη λογική και πολλές φορές τον οδηγούσαν σε επιπόλαιες και λανθασμένες κινήσεις, για τις οποίες στη συνέχεια μετάνιωνε.
Τέλος, μέσα από την ενδιαφέρουσα γνωριμία μου με την πολύπλοκη προσωπικότητα του Αχιλλέα ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μου όλη η ιστορία του Τρωικού Πολέμου, με όλες της τις διαμάχες, τα πάθη, τις φιλίες και τις φιλονικίες.
Γεωργία Παπαϊωάννου (Β3)
Και σε μένα ο Αχιλλέας είπε πολλά. Με τις πράξεις του μου έμαθε την αξία της διεκδίκησης. Μου δίδαξε πως πρέπει να φτάνουμε μέχρι το τέλος τις μάχες και να βρίσκουμε τη δύναμη να νικούμε κάθε εμπόδιο. Επίσης, μου έμαθε πως πρέπει να πιστεύω στον εαυτό μου και να προσπαθώ να έχω επίγνωση των ικανοτήτων μου. Μου ψιθύρισε τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να διαχειρίζομαι το μυαλό. Με βοήθησε να δω τις συνέπειες των πράξεων, όταν αυτές υπαγορεύονται μόνο από το συναίσθημα, αλλά και όταν συμφωνούν με τη λογική. Με τις επιλογές του με έκανε να κατανοήσω τον όρο της αξιοπρέπειας, την αξία της προάσπισης της τιμής και της διαχείρισης της σωματικής και ψυχικής δύναμης.
Φρειδερίκη Χαραλαμπίδου (Β3)
Ο Αχιλλέας είναι διπολική φύση που δε γνωρίζει μεσότητες. Αυτό μου το έδειξε και το «φώναξε» πολλές φορές, με πολλές πράξεις του.
Δεν τον είδα να δειλιάζει ποτέ μπροστά στους κινδύνους, αλλά αντίθετα να πρωτοστατεί με θάρρος. Η ανδρεία του σε συνδυασμό με την πολεμική του τέχνη αποκάλυψαν στα μάτια μου έναν ανίκητο ήρωα. Άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο βρέθηκε στην Τροία δεν ήταν ο όρκος που είχαν δώσει οι μνηστήρες της Ελένης αλλά η δόξα. Ήθελε το όνομά του να ζήσει στα βάθη των αιώνων, κάτι που πραγματοποιήθηκε μια και μέχρι και σήμερα ο Αχιλλέας εκπροσωπεί το ηρωικό ιδεώδες.
Ωστόσο, στο έπος υπάρχουν και σημεία που ο ήρωας γίνεται ανθρώπινος, φεύγει από την ηρωική του διάσταση και έρχεται στην ανθρώπινη. Όταν παρακαλεί τη μητέρα του να μεσολαβήσει στον Δία για την αποκατάσταση της τιμής του, όταν χάνει τον Πάτροκλο, όταν υποχωρεί μπροστά στον Πρίαμο, ο οποίος τον ικετεύει να του δώσει πίσω το σώμα του Έκτορα, τότε βλέπουμε έναν ήρωα γεμάτο συναισθήματα.
Αυτή η διπολική φύση του Αχιλλέα που με πάθος θυμώνει και με ευγένεια υποχωρεί και συγκινείται, που πολεμάει άγρια αλλά κλαίει μπροστά στην αδικία είναι στοιχεία που έχουν πολλά να πουν στους εφήβους που έντονα διεκδικούν, θυμώνουν αλλά και υποχωρούν.
Χρήστος Τσολερίδης (Β3)