από την Ελένη Σεμανιάκου (Β3)
Γονείς! Μια λέξη συναισθηματικά φορτισμένη που μας φέρνει στο μυαλό τα άτομα που αγαπάμε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Τους ανθρώπους που ό,τι κι αν γίνει, ό,τι και αν κάνουμε, θα μας συγχωρέσουν, θα είναι δίπλα μας να μας συμπαρασταθούν και να πουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι καλό για μας. Τις περισσότερες φορές όμως το ενδιαφέρον τους γίνεται αιτία τσακωμού. Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό;
Ας εξετάσουμε αρχικά τους γονεϊκούς τύπους. Κάποιοι γονείς λοιπόν είναι αυταρχικοί. Επιβάλλουν τη γνώμη τους με την τιμωρία, παίρνοντας κάτι που έχει πολλή αξία για εμάς (π.χ. το κινητό μας) ή δεν μας επιτρέπουν να βγαίνουμε έξω με την παρέα μας. Άλλοι είναι αυστηροί, δηλαδή επικριτικοί με τα παιδιά τους, δέσμιοι στα «πρέπει» που έχει ορίσει η οικογένεια. Άλλοι πάλι είναι επιτρεπτικοί, κακομαθαίνοντας τα παιδιά τους μέσα από τη δική τους ασυνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις τους. Τέλος, υπάρχουν και οι υποστηρικτικοί γονείς οι οποίοι προσπαθούν με τη συζήτηση να βοηθήσουν τα παιδιά τους να αναπτυχθούν. Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι στην τελευταία κατηγορία ανήκει η μειοψηφία των γονιών!
Αισθάνομαι όμως έντονα την ανάγκη να τονίσω ότι σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουν οι γονείς μας, ό,τι κι αν επιλέγουν να κάνουν, το κάνουν για το καλό μας. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε πάντα, αλλά οι πράξεις τους έχουν ως βάση την αγάπη! Μέσα από τα λάθη και τις αδυναμίες τους παλεύουν, γι’ αυτό που οι ίδιοι θεωρούν το καλύτερο για μας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι επιλογές τους στέφονται πάντα με επιτυχία ή ότι πρέπει να σταματήσουν να κάνουν αυτοκριτική και να προσπαθούν να βελτιωθούν ως γονείς.
Εμείς όμως τα παιδιά είμαστε άμοιρα ευθυνών για τις μεταξύ μας συγκρούσεις; Σίγουρα όχι. Δεν είναι λίγες οι φορές που τους κάνουμε να θυμώνουν και τους πηγαίνουμε κόντρα. Βέβαια, δεν το κάνουμε πάντα επίτηδες. Απλώς είμαστε σε ηλικία που ευνοεί να ξεσπάμε πολύ εύκολα και η συμπεριφορά μας είτε προς τους φίλους είτε προς τους γονείς είναι απότομη. Δε συνειδητοποιούμε πάντα πότε κάτι είναι κακό για μας και αν το γνωρίζουμε ήδη, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν θα συμβεί σε εμάς. Για παράδειγμα, υπάρχουν έφηβοι, που ενώ ξέρουν ότι το κάπνισμα δεν είναι καλό, δεν σταματάνε να βλάπτουν τον εαυτό τους. Ένα άλλο παράδειγμα αποτελεί η σχέση μας με το διαδίκτυο. Κάποιες φορές τείνει να αγγίξει τα όρια του εθισμού και αποτελεί αιτία για πολλούς επικούς καβγάδες με τους γονείς!
Επίσης κάτι ακόμα που ίσως να δημιουργεί εντάσεις είναι ότι ανάμεσα μας υπάρχει ένα χάσμα, ένα μεγάλο κενό. Από μικροί βρίσκαμε παρηγοριά στους γονείς μας. Όταν κάτι μας ενοχλούσε, ήταν κατά κάποιον τρόπο οι «ψυχολόγοι» μας. Τώρα ό,τι και να μας συμβαίνει, ακόμα και να είμαστε πολύ θυμωμένοι με κάποιο γεγονός, σπάνια θα το πούμε στους γονείς μας, ίσως και ποτέ. Προτιμάμε να κλειστούμε στον εαυτό μας και να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Οι γονείς μας όμως, μπορούν να καταλάβουν πότε είμαστε στενοχωρημένοι, και βλέποντας ότι δεν θέλουμε να τους μιλήσουμε πληγώνονται και αισθάνονται απογοητευμένοι. Αισθάνονται τα παιδιά τους να απομακρύνονται και να φεύγουν από κοντά τους.
Ποιος όμως από μας το σκέφτεται έτσι; Άραγε, μπήκε κανείς στη θέση των γονιών του ή προσπάθησε να τους καταλάβει, να καταλάβει την προσπάθεια που κάνουν για μας και τι περνάνε σε περιόδους που εμείς βιώνουμε θλίψη, αλλά τους κρατάμε μακριά; Ότι, όταν εμείς είμαστε θλιμμένοι, αυτοί είναι πέντε φορές πιο θλιμμένοι από εμάς ή όταν είμαστε χαρούμενοι, ότι είναι δέκα φορές πιο χαρούμενοι από εμάς; Θα πρότεινα, λοιπόν, να κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε, για να μειώσουμε το κενό που βρίσκεται ανάμεσά μας. Και πιστεύω ότι τότε θα νιώσουμε περήφανοι για τον εαυτό μας, όπως ακριβώς νιώθουν για μας οι γονείς μας κάθε μέρα.
Πηγή: http://www.kathimerini.gr/497951/article/epikairothta/ellada/poios-apo-toys-4-typoys-gonewn-eiste