από την Κυριακή Κάππα (Β1)

Ναι… σε εσένα μιλάω,

Εσένα που εγκυμονούσες εννέα μήνες ένα παιδί το οποίο γεννούσες δέκα ώρες και όμως θα το έκανες ξανά!

Εσένα που ξενυχτούσες χρόνια ολόκληρα, για να είσαι σίγουρη ότι είναι καλά και όμως θα το έκανες ξανά!

Εσένα που μπόρεσες να συγχωρέσεις κάθε σκανταλιά, μεγάλη ή μικρή, και είσαι ικανή να το συγχωρέσεις, ακόμα και για το μεγαλύτερο αμάρτημα ξανά!

Εσένα που, ενώ ήθελες το τελευταίο μπισκότο, ήξερες πως θα ήσουν πιο ευτυχισμένη, αν ήταν γεμάτη η κοιλίτσα του, και θα του έδινες και το τελευταίο σου λεπτό, για να το δεις ευτυχισμένο ξανά!

Εσένα που άνοιξες την αγκαλιά σου και το δέχτηκες, όχι γιατί ήταν σπλάχνο σου, όχι γιατί ήταν αίμα σου, αλλά έτσι για να ανθίσει η αγάπη!

Εσένα που μπορεί να κάθεσαι και να απελπίζεσαι, γιατί μεγαλώνει και κάποια στιγμή μπορεί να πάψει να σε χρειάζεται… Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ!

Εσένα που κάθε χαμόγελο του σου δίνει ζωή!

Για εσάς μιλάω μαμάδες, κάθε θρησκείας, εθνικότητας και χρώματος, που ξέρετε να αγαπάτε και να συγχωρείτε καλύτερα από οποιονδήποτε.

Διότι κανένας δεν μπορεί να αγαπήσει πιο αληθινά από μία μαμά... Γιατί το να αγαπάς,  όπως μία μαμά, σημαίνει να αγαπάς χωρίς όρια!

Χρόνια πολλά!