από την Κυριακή Κάππα (Γ1)
Ένας χρόνος σε λίγο ολοκληρώνει τις 365 μέρες του και μας αποχαιρετά. Μέρες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, μέρες που άλλοτε ήταν σαν από παραμύθι και άλλοτε σαν εφιάλτης. Μέρες στις οποίες αγαπήσαμε ξεχνώντας πως υπάρχει αύριο και μισήσαμε ξεχνώντας τι εστί αγάπη. Μέρες στις οποίες το βέλος του ερωτά χτύπησε την καρδιά και κυρίευσε το μυαλό, που μας πάθιασαν, μας ενέπνευσαν και μας ανάγκασαν να εκφραστούμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Μέρες που κάποιοι κατάφεραν να συγχωρέσουν και κάποιοι επέλεξαν να μην ξεχάσουν. Άλλωστε, η συγχώρεση δεν σημαίνει αμνησία. Μέρες χαρούμενες, καταθλιπτικές, ενθουσιώδεις, παράξενες ή και γεμάτες από ρουτίνα.
Πόσα έδωσε και πόσα πήρε αυτός ο χρόνος που θυμίζει έναν εκλεπτυσμένο κύριο, ευγενή, μερικές φορές τύραννο, άλλες τόσο συμπονετικό! Όταν έρχεται η στιγμή να σταθεί στο έδρανο με τον ρόλο του δικαστή, θυμίζει αλαζόνα που νομίζει πως μπορεί να πάρει ό,τι θέλει απλώς και μόνο επειδή έχει τη δύναμη, ενώ άλλοτε έναν δίκαιο δικαστή, που κοιτάζει τις λεπτομέρειες και τα ψιλά γράμματα, για να κρίνει καταστάσεις.
Ένας χρόνος είναι πάντα περίεργος. Μα σε λίγο θα μας εγκαταλείψει. Στο άκουσμα των βεγγαλικών που θα επισημάνουν την πλήρη αποχώρηση αυτού και την είσοδο του νέου, θα ξεφύγει από όλους μας ένας αναστεναγμός είτε ευτυχίας είτε στεναχώριας. Όμως λίγο πριν μας εγκαταλείψει, θα ξεχάσει την αυστηρότητα, τις πιθανές αδυναμίες που είχε σε μερικούς ανθρώπους και θα αφήσει ένα δώρο, μια γιορτή αγάπης, συγχώρεσης και ελπίδας. Θα μας δώσει τα Χριστούγεννα, μια γιορτή που το να δίνεις είναι πιο σημαντικό από το να παίρνεις. Μια γιορτή με κέντρο την αγάπη που δεν περιμένει ανταπόδοση, που απλώς υπάρχει για ένα καλύτερο αύριο και εκφράζεται με μια σφιχτή αγκαλιά και με τη χαρά που κάνει τα σπίτια να στολίζονται εξωτερικά με λαμπερά φωτάκια, χρωματιστές γιρλάντες και στολίδια κάθε είδους. Αλλά και εσωτερικά, αυτή η γιορτή φέρνει τις αλλαγές της, αφού μέσα στα σπίτια δεν επικρατεί η ησυχία παρά μόνο το παιχνίδι, οι φωνές των παιδιών, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τα ευωδιαστά φαγητά που ετοιμάζει η μαμά για το γιορτινό τραπέζι και τα μελομακάρονα που όσες ντουζίνες και να ψήνονται, στο τραπέζι φαίνονται πάντα λίγα.
Και ύστερα από αυτό το συναρπαστικό και γεμάτο συναισθήματα δώρο που κανένα κουτί δεν μπορεί να συγκρατήσει και κανένα πολύχρωμο χαρτόνι να εκφράσει, ο χρόνος που φεύγει θα μας δώσει μια ευχή ή συμβουλή -ο καθένας μπορεί να την εκλάβει διαφορετικά - γραμμένη μέσα σε μια κάρτα απλή. Ο μόνος στολισμός της θα είναι το κρυμμένο στο εσωτερικό της μήνυμα, γραμμένο με καλλιγραφικά χρυσά γράμματα, λες και σχηματίστηκαν από τις χρυσές ακτίνες του ήλιου:
Καλά Χριστούγεννα και καλή τύχη με το νέο έτος.
Μακάρι να καταλάβετε πως ένα δώρο σαν κι αυτό δεν πρέπει να αξιοποιείται μόνο μια φορά τον χρόνο.
Υπογραφή
ο Παλιός Χρόνος
Θα πάρει μια βαθιά ανάσα, θα ορθώσει την κορμοστασιά του, θα σφίξει τη γραβάτα του, θα στρώσει το γιλέκο και θα κουμπώσει τα δυο κουμπιά στο σακάκι του. Τα βεγγαλικά θα αρχίσουν να εμφανίζονται χωρίς καμία διακριτικότητα, όπως πάντα. «Να πάρει! Άργησα!», θα μονολογήσει. «Σε λίγο θα έρθει ο καινούριος». Με λεπτεπίλεπτες κινήσεις θα βγάλει το καπέλο του, ακουμπώντας το στο στήθος του, θα κάνει μια ελαφριά υπόκλιση και θα πάρει τη βαλίτσα του στην οποία υπάρχουν όλα όσα ζήσαμε κατά τη διάρκειά του.
-Μην την κοιτάτε με τόση νοσταλγία. Αυτή η βαλίτσα μαζί με ό,τι περιέχει θα φύγει μαζί μου, ενώ μια άλλη με πολλά καινούρια πράγματα και συναισθήματα έρχεται.
Σπρώχνοντας το καπέλο προς τα ματιά του, σαν να μην θέλει να δούμε τη συγκίνηση του, θα κάνει μια βαθιά υπόκλιση και περπατώντας προς το άπειρο η φιγούρα του θα γίνεται όλο και πιο διάφανη.
Κάπως έτσι ένας χρόνος θα περάσει και ένας κύκλος θα ολοκληρωθεί, δίνοντας ένα τέλος σε μια περίοδο συναισθημάτων και γεγονότων. Όμως μια αχνή σκιά θα έρθει γρήγορα προς εμάς. Ο καινούριος χρόνος σχεδόν έφτασε και κρατάει μια τσάντα, αυτή τη φορά μεγαλύτερη από τον προηγούμενο. Τι να μας φέρνει άραγε; Όπως και να 'χει, εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχτούμε, αποδεχόμενοι πως κάθε τέλος είναι δύσκολο, μα κάθε αρχή συναρπαστική!
Επιμέλεια: Αικατερίνη Στέκα, φιλόλογος