από την Χριστίνα Αγκάσι
Σηκώνεται αργά από το κρεβάτι δεν υπάρχει λόγος για βιασύνες, δεν τον περιμένει κάποιος στο καφενείο ούτε περιμένει κάποιον να του δώσει την πρωινή του εφημερίδα, τον περιμένει ένα απλό πρωινό και η οικογένειά του. Κάπως έτσι προβλέπονται και τα επόμενα πρωινά του, γιατί πλέον βρισκόμαστε σε περίοδο πανδημίας, είπαν. Καθώς άνοιξε την τηλεόραση, για να δει τις εξελίξεις, ακούγεται μια φωνή «Φτάνει πια, κλείσ’ το το ρημάδι, το χαζοκούτι. Αγανακτώ ακούγοντας για όλους αυτούς τους θανάτους καθημερινά». Φοβόταν, φοβόταν πολύ, φοβόταν πως μπορεί αύριο να ανακοινωθεί το δικό της όνομα ανάμεσα στους νεκρούς.
Παθαίνει συχνά κρίσεις πανικού, «μου έχει λείψει να την βλέπω χαμογελαστή, αλλά της υποσχέθηκα να την προστατεύσω, δεν θα βγω έξω ούτε εγώ και ας μην το συνήθιζα παλιά. Πλέον μένουμε σπίτι για το καλό όλων μας». Οι ώρες όμως δεν κυλούν με τίποτα, απλώς κοιτάζεις επίμονα το ρολόι σαν να περιμένεις κάτι ή για την ακρίβεια κάποιον που θα σου ανακοινώσει ότι όλο αυτό τελείωσε. Στο κεφάλι μας φαντάζει σαν εφιάλτης αλλά όχι , ούτε θα εμφανιστεί κάποιος ούτε θα σου φέρουν κάτι, αν δεν κάτσεις σπίτι, για να εξασφαλίσεις τη δική σου ασφάλεια και υγεία. Άρχισα να κάνω και δουλειές. Ξέρω θα μου πεις «γιατί πριν δεν έκανες»; Να σας πω την αλήθεια μου, όχι. Περνάω τη μέρα μου στο καφενείο με τον Τάκη και τον Δημήτρη. Ήμασταν φίλοι από τον στρατό και ακόμα κρατάει αυτή η φιλία. Τέλος πάντων, μην μας πάρουν και τα ζουμιά! Όπως σας έλεγα κάνω δουλειές πλέον και σκουπίζω και σφουγγαρίζω… Εντάξει πλάκα κάνω, αλλά βοηθάω τουλάχιστον.
Νομίζω ότι καταλάβατε ότι γράφω ασυναρτησίες, έχω μπερδέψει τύπους αφηγητή, οπτικές γωνίες, εστίαση, για να αποφύγω ένα θέμα, που με αποσυντονίζει. Μας έχει αγχώσει πολύ αυτή η κατάσταση, όπως καταλαβαίνετε και δεν είμαι και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον κόσμο, οπότε φυλάγομαι, για να έχω. Ο ιός αυτός εξαπλώνεται γρήγορα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Βλέπετε ο Ιός -δεν γράφω τη λέξη τυχαία με κεφαλαίο- δεν γνωρίζει ούτε σύνορα ούτε εθνικότητες, περνάει μόνο και θερίζει ζωές και αφήνει πίσω του πτώματα. Γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω μια έκκληση σε όσους συνεχίζουν να βγαίνουν ανενόχλητοι, χωρίς λόγο, να σταματήσουν και να κάτσουν σπίτι, ώστε να μην βάζουν σε κίνδυνο ούτε εμάς ούτε την τρίτη ηλικία αλλά ούτε και οποιονδήποτε άλλο σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται. Αυτό που προσπαθώ να πω λοιπόν είναι ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΩΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΟΣΗ ΕΛΠΙΔΑΣ ΣΕ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ !!!!!!!