από τον Σάββα Μπαδαρλή
Όταν σηκώθηκε από τον απογευματινό του ύπνο, έφτιαξε έναν καφέ και πήρε την εφημερίδα του να διαβάσει τι γίνεται στον κόσμο. «26 ΝΕΚΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΙΣΠΑΝΙΑ».
«Αχ… αυτός ο κορονοϊός δεν θα αφήσει κανέναν ζωντανό», είπε. «ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ. ΝΕΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΕΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ, ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ». «Τι κρίμα οι άνθρωποι να μην μπορούν να ζήσουν ειρηνικά…! Πότε επιτέλους οι ηγέτες θα αφήσουν ελεύθερους τους λαούς να συνεργάζονται και να ζουν αρμονικά ο ένας δίπλα στον άλλον;», αναρωτήθηκε απορημένος και κάπως απογοητευμένος.
Γύρισε σελίδα, πήγε στην οικονομική και κοινωνική επικαιρότητα. «ΕΚΤΑΚΤΑ ΜΕΤΡΑ ΛΑΜΒΑΝΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ. ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ: ΚΛΕΙΣΤΑ ΟΛΑ ΤΑ Κ.Α.Π.Η. ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΙ ΕΥΓΗΡΙΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ. «Καλά κάνουν. Πρώτα απ’ όλους πρέπει να προστατευτούν οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες.», σκέφτεται.
• ΚΛΕΙΣΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Η ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΟΤΙ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ. «Άλλο που δεν ήθελαν οι μαθητάδες! Δεν πειράζει, για το καλό τους γίνεται», σκέφτεται ρίχνοντας ένα πλατύ και λαμπερό χαμόγελο.
• ΚΛΕΙΣΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΕΙΔΗ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ. «Τους λυπάμαι τους καημένους. Και βαριές οικονομικές απώλειες θα έχουνε και μπορεί μετά να χάσουν τη δουλειά τους. Διπλό το κακό!», λέει βαθιά σκεπτόμενος.
• ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΕΞΕΔΩΣΕ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ. ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ. ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΘΑ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΕΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ. «Θεέ και Κύριε!», είπε τρομαγμένος. «Χούντα εν καιρώ Δημοκρατίας ζούμε! Σε λίγο θα ξαναβγάλουνε τα τανκς στους δρόμους, προκειμένου να σταματήσουνε τους ανεγκέφαλους που δεν εφαρμόζουν τα κυβερνητικά μέτρα!».ΤΕΛΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ.
Ήπιε λίγο από τον καφέ του και ξανάρχισε να σκέφτεται. «Μια απειλή τρόμου πλανάται πάνω από τον κόσμο». Μια απειλή… ένας φόβος… ένας πανικός… ένας κόμπος στον λαιμό… ένας κόμπος στο στομάχι… μια παράλυση στα πόδια…, ήταν αυτά που άρχισε να αισθάνεται. «Είμαι ξύπνιος ή ονειρεύομαι; Ζω ή πέθανα;», είπε ασπρισμένος από τον φόβο. «Φτάνει πια!», φώναξε. «Δεν αντέχω άλλο να διαβάζω για κορονοϊούς, για θανάτους και για τους προκλητικότατους Τούρκους, έστω για την ηγεσία τους. Λίγη ευτυχία δεν μπορεί να βρει κανείς σε αυτήν τη ζωή;», γκρίνιαξε. Τελείωσε τον καφέ του στα γρήγορα και έπιασε το τηλεκοντρόλ να ακούσει τις ειδήσεις, μπας και ακούσει κάτι ευχάριστο.
«Αυξήθηκε η ζήτηση σε ντελιβεράδες για ταχυφαγεία, εστιατόρια και ταβέρνες σε όλη τη χώρα.»
«ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ φοιτητές ιατρικής και άνθρωποι που ασχολούνται με ιατρικά επαγγέλματα να δουλέψουν στα νοσοκομεία της χώρας για την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού.».
«ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ καθαρίστριες, για να απολυμαίνουν δημόσιους χώρους.»
«ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ υγιείς νέοι και νέες να προσφέρουν υπηρεσίες σε ηλικιωμένους (ψώνια, φάρμακα κλπ) κατόπιν αμοιβής».
«Χμμ…θα μπορούσα και εγώ», σκέφτηκε, «να γράψω μια αγγελία, να τη στείλω σε κάποιες εφημερίδες. Ίσως να γίνει λόγος γι’ αυτήν και στις ειδήσεις. Να τη σχολιάσουν, όπως έκαναν και μ’ αυτές που άκουσα πριν από λίγο». Έκατσε στον υπολογιστή του, άνοιξε το Word κι άρχισε να γράφει: «ΖΗΤΕΙΤΑΙ ένας καλύτερος κόσμος. Ένας κόσμος που κανένας κορονοϊός και κανένας πόλεμος δεν θα τον βλάπτει. Ένας κόσμος που κανένας δεν θα «τρώει» τον άλλον, κανένας δεν θα «παίζει» τον άλλον, κανένας δεν θα γελάει και θα μιλάει πίσω από την πλάτη του άλλου, κανένας δεν θα λέει ψέματα στον άλλον. Ζητάω πολλά; Ζητάω μόνο έναν κόσμο όπου όλοι θα φέρονται ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ».
Τελείωσε την αγγελία του. Αναζήτησε τις διευθύνσεις των μεγαλύτερων σε κυκλοφορία ελληνικών εφημερίδων. Παντού θα την έστελνε. Ακόμα και στα πολύ πρωινά προγράμματα των τηλεοπτικών εκπομπών. Στα ενημερωτικά δηλαδή. «Κι αν οι περισσότεροι κοιμούνται τα πρωινά, αφού μένουν σπίτι; Θα τη στείλω και στα μεσημεριανά ενημερωτικά προγράμματα. Αύριο, όμως, γιατί τώρα κουράστηκα». Έσβησε τον υπολογιστή και κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρά του μ’ ένα μειδίαμα στα χείλη του…
Πήγε να ονειρευτεί αυτόν τον καλύτερο και ανθρώπινο κόσμο που ζητούσε….