από την Αγγελική Ιατροπούλου
Όταν μπήκε ο νέος χρόνος, εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ, πίστευε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι η τύχη της θα καλυτέρευε. Είχε βάλει στόχο ότι φέτος θα βοηθούσε τον εαυτό της να ξεπεράσει κάθε δυσκολία που της είχαν φέρει οι προηγούμενες χρονιές. Αλλά μάλλον η τύχη της για άλλη μια χρονιά θα όδευε από το κακό στο χειρότερο. Και δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι τελικά και αυτός ο χρόνος θα ήταν καταστροφικός.
Κατά τον Μάρτιο είχε ήδη φτάσει και στην χώρα της. Ο κορονοϊός ήταν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αμέτρητοι νεκροί, χιλιάδες τα θύματα. Πίστευε ότι τη νέα χρόνια θα άλλαζαν τα πάντα αλλά όχι προς το χειρότερο… Σιγά σιγά άρχισαν να κλείνουν μαγαζιά, σχολεία, πανεπιστήμια σε ολόκληρη τη χώρα. Ο κόσμος βρισκόταν για άλλη μια φορά βουτηγμένος μέσα στα άγρια κύματα του νέου πλέον πολυσυζητημένου ιού. Βρήκε τον εαυτό της χαμένο, πιο χαμένο από ποτέ. Δεν έβγαινε από το σπίτι, διάβαζε συνέχεια τις ειδήσεις. Οι νεκροί αυξάνονταν τρομακτικά γρήγορα. Και χωρίς να το καταλάβει σε λίγες μόλις εβδομάδες, βγήκε και το ενημερωτικό μήνυμα απαγόρευσης κυκλοφορίας. Τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά από ποτέ. Αλλά κανείς δεν ήθελε να το καταλάβει. Όλοι ήταν πολύ χαλαροί, σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Σαν να ήταν μια φυσιολογική χρονιά. Ένιωθε ότι ήταν η μόνη που φοβόταν τόσο. Αποφάσισε να γράψει ένα άρθρο για να ξυπνήσει τους ανθρώπους γύρω της. Αλλά μήπως ήταν κακή αυτή η ιδέα; Μήπως δεν θα έπρεπε να δημοσιεύσει αυτό το άρθρο στη σχολική εφημερίδα; Μήπως έπρεπε να αφήσει τους ανθρώπους γύρω της να το καταλάβουν από μόνοι τους; Μερόνυχτα σκεφτόταν εάν τελικά θα έπρεπε να το δημοσιεύσει. Έπρεπε! Αλλά εάν το έβρισκαν πολύ ανιαρό; Όχι έπρεπε! Και στα τσακίδια οι κριτικές. Δεν ήταν άλλωστε ούτε τρελή ούτε παλαβή. Ήταν ένας άνθρωπος, μια έφηβη, ένα κορίτσι με φοβίες. Δεν ήταν ρομπότ. Τρόμαζε με την ιδέα ότι κάποιος κοντινός της θα πάθαινε κάτι.
«Ζητείται ελπίς» ο τίτλος του άρθρου. Είχε διαβάσει ένα κείμενο με τον ίδιο τίτλο στη λογοτεχνία. Πίστευε ότι δεν θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει αυτόν τον συνδυασμό λέξεων, αλλά να που ήρθε και αυτή η στιγμή. Ζητείται ελπίς, δυο λέξεις, μεγάλη σημασία. Ζητείται ελπίς…!