από την Άλκηστη Ρήτορα
Θα σουρούπωνε όπου να ‘ναι. Όλοι ξέραμε πως η αυριανή μας μέρα δεν θα διέφερε από τη σημερινή ούτε από την χθεσινή. Και αυτό, γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι στο σπίτι, είμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν κόσμο που υποφέρει, που θρηνεί καθημερινά χωρίς να ξέρει το αύριο πόσα νούμερα νεκρών θα φέρει. Συνειδητοποιήσαμε άραγε ότι δεν είναι απλώς ένας αριθμός; Πρόκειται για ανθρώπους. Δεν ξέρω πράγματι, αν το έχουμε συνειδητοποιήσει όλο αυτό που ζούμε. Κάποιοι μίλησαν για πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό.
Εγώ θα το χαρακτήριζα πρωτόγνωρη καταστροφή. Κανείς δεν περίμενε να γίνει όλο αυτό, να φτάσει να θεωρείται μία αρρώστια, πανδημία. Να σταματήσουν να λειτουργούν όλα. Τα σχολεία να είναι άδεια, τα καταστήματα κλειστά, όλοι οι άνθρωποι μέσα στο σπίτι, οι δρόμοι τρομακτικά άδειοι και η ζωή όλων να είναι σε παύση. Προσπαθώ μανιωδώς να αποφύγω τη σκέψη της κατάστασης, για την ακρίβεια την υπερανάλυσή της. Προσπαθώ να αποφύγω το άγχος του ιού, την αβεβαιότητα που έχω κρυμμένη καθημερινά. Απασχολούμαι συχνά από διάφορα πράγματα. Κάτι στιγμές σαν κι αυτές βλέπουμε επίσης πόσο κρεμασμένοι είμαστε από τις τέχνες και πόσα έντονα συναισθήματα μας προσφέρει. Κάτι τέτοιες στιγμές επίσης εκτιμάμε πάρα πολλά. Εκτιμάμε το σπίτι μας, την οικογένεια μας, περνάμε χρόνο μαζί της, εκτιμάμε τους φίλους μας, το σχολείο μας ή τη δουλειά μας, τη σχέση μας, τις εξόδους μας, όλα αυτά που τώρα στερούμαστε τα εκτιμάμε.
Είναι πολύ πρωτόγνωρο και περίεργο να ξέρεις πως κάτι τέτοιες στιγμές θα τις διηγείσαι στα παιδιά σου, θα γραφτούν κυριολεκτικά στην ιστορία. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν ξέρω για πόσο θα συνεχιστεί όλο αυτό. Και για την ακρίβεια δεν ξέρω πόσο θα αντέξουμε εμείς. Αυτή η αβεβαιότητα μάς τρομοκρατεί όλους, μας πνίγει πλέον κυριολεκτικά, δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις άραγε υπάρχει θετική πλευρά; Θα απαντήσω κατευθείαν. Ναι. Υπάρχει, αρκεί να έχεις ανοιχτά μάτια να τη δεις. Ξέρετε, συχνά οι άνθρωποι θολώνουμε και δεν μπορούμε να δούμε άλλες πλευρές, άλλες οπτικές. Μέσα από όλο αυτό θα πρέπει να μάθουμε να βγούμε νικητές και όχι ηττημένοι ούτε παρατηρητές. Θα πρέπει να μάθουμε να βρίσκουμε φως στο σκοτεινό μονοπάτι, γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσουμε. Αν κάτι θα ζητούσα από τον καθένα μας, έναν προς ένα- βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα- είναι να βρούμε την ελπίδα μας, το κουράγιο μας, και γιατί όχι, τον χαμένο μας εαυτό. ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ, ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ.