από την Χριστίνα Αγκάσι

Σηκώνεται αργά από το κρεβάτι δεν υπάρχει λόγος για βιασύνες, δεν τον περιμένει κάποιος στο καφενείο ούτε περιμένει κάποιον να του δώσει την πρωινή του εφημερίδα, τον περιμένει ένα απλό πρωινό και η οικογένειά του. Κάπως έτσι προβλέπονται και τα επόμενα πρωινά του, γιατί πλέον βρισκόμαστε σε περίοδο πανδημίας, είπαν. Καθώς άνοιξε την τηλεόραση, για να δει τις εξελίξεις, ακούγεται μια φωνή «Φτάνει πια, κλείσ’ το το ρημάδι, το χαζοκούτι. Αγανακτώ ακούγοντας για όλους αυτούς τους θανάτους καθημερινά». Φοβόταν, φοβόταν πολύ, φοβόταν πως μπορεί αύριο να ανακοινωθεί το δικό της όνομα ανάμεσα στους νεκρούς.

από τον Γιώργο Καραμπιτσάκη (Γ2)

Ο ιός που έχει πλήξει τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών στον κόσμο, παρουσιάζοντας εκθετική αύξηση κρουσμάτων παγκοσμίως, ήταν θέμα χρόνου να παρουσιαστεί και στη χώρα μας. Με γνώμονα το γεγονός αυτό, λοιπόν, έκκληση να μείνουμε σπίτι μας απευθύνει το Υπουργείο Υγείας. Μια πράξη, που ομολογουμένως είναι δυσκολότερη απ’ ό,τι ακούγεται, μα συνάμα τόσο κρίσιμη και καθοριστική για την έκβαση της δημόσιας υγείας στους επόμενους μήνες. Δυστυχώς, αν και σε μικρό βαθμό, η έκκληση αυτή, αν όχι οδηγία, δεν τηρείται, όπως θα έπρεπε. Γιατί όμως είναι τόσο σημαντικό να μείνουμε απλώς στο σπίτι;

από τη Δήμητρα Τριανταφυλλίδη

Μέχρι τώρα σίγουρα θα ξέρεις τι συμβαίνει. Ο ιός που δημιούργησε τόση ταλαιπωρία και προβλήματα στον υπόλοιπο κόσμο έχει φτάσει και σε εμάς. Και ενώ δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, σε παρακαλώ, περιόρισε τις εξόδους σου όσο περισσότερο μπορείς, αν όχι για τη δική σου υγεία, τότε για τους γύρω σου. Κανείς μας δεν είναι ανεπηρέαστος, ο ιός αυτός δεν μετράει ούτε ηλικία ούτε κοινωνική τάξη. Όμως ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές αυτό που μπορείς πάντα να κάνεις είναι να σκέφτεσαι θετικά.

Η δημοσιογραφική ομάδα του σχολείου μας -η οποία εμπλουτίζεται κάθε χρονιά με νέα μέλη- αποφάσισε να μετονομάσει και φέτος το ηλεκτρονικό περιοδικό του Πολιτιστικού Προγράμματος «Εμπνέομαι-Σκέφτομαι-Δημιουργώ» σε «Εφηβο…κρατία». Παράλληλα, δήλωσε συμμετοχή στον Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό «ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΟΛΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ», με καταληκτική ημερομηνία υποβολής των δράσεων την 27η Μαρτίου 2020. Μετά την παραπάνω ημερομηνία, θα ακολουθήσουν δημοσιοποιήσεις των άρθρων των παιδιών στην ιστοσελίδα του περιοδικού. 

από την Κυριακή Κάππα (Γ1)

Ναι αλήθεια είναι, όσο και αν έχουν προσπαθήσει να μας πείσουν για το αντίθετο μερικοί δύσπιστοι, χωρίς καμία σπίθα ελπίδας και φαντασίας μέσα τους, υπάρχει! Κι εγώ, μία έφηβη, είμαι έτοιμη να παρουσιάσω τα ακράδαντα στοιχεία μου στο τραπέζι της πραγματικότητας, τη στιγμή που κάποιος κάποτε έκρινε πως οι μεγάλοι είναι καλύτεροι στο να διοικούν, να κρατούν οι ίδιοι τα ηνία και να δίνουν αυτοί εξηγήσεις για όλα. Ήρθε όμως η ώρα να αφήσουμε τα γκέμια στην επόμενη γενιά, που θα συμβάλλει σε μεγάλες αλλαγές, απαραίτητες σε αυτόν τον κόσμο. Γι’ αυτό ας μην μακρηγορούμε και ας κάνουμε τα πράγματα ξεκάθαρα με την πρώτη μεγάλη αλλαγή:

«Ο Αϊ Βασίλης υπάρχει!»

από την Κυριακή Κάππα (Γ1)

Ένας χρόνος σε λίγο ολοκληρώνει τις 365 μέρες του και μας αποχαιρετά.  Μέρες  τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, μέρες που άλλοτε ήταν σαν από παραμύθι και άλλοτε σαν εφιάλτης. Μέρες στις οποίες αγαπήσαμε ξεχνώντας πως υπάρχει αύριο και μισήσαμε ξεχνώντας τι εστί αγάπη. Μέρες στις οποίες το βέλος του ερωτά χτύπησε την καρδιά και κυρίευσε το μυαλό, που μας πάθιασαν, μας ενέπνευσαν και μας ανάγκασαν να εκφραστούμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Μέρες που κάποιοι κατάφεραν να συγχωρέσουν και κάποιοι επέλεξαν να μην ξεχάσουν. Άλλωστε, η συγχώρεση δεν σημαίνει αμνησία. Μέρες χαρούμενες, καταθλιπτικές, ενθουσιώδεις, παράξενες ή και γεμάτες από ρουτίνα.

Το 1ο τεύχος του περιοδικού μας είναι πλέον ολοκληρωμένο.

Μπορείτε να το δείτε παρακάτω ή να το κατεβάσετε στον υπολογιστή σας.

στην Ελευθερία Βαγενά (Β1) και την Άλκηστη Ρήτορα (Β1)

Η Κατερίνα Παπαδάκη είναι μία νέα ηθοποιός που πρωτοεμφανίστηκε στη θεατρική παράσταση «Καληνύχτα Μαργαρίτα», υποδυόμενη τη Μαργαρίτα, στη Μονή Λαζαριστών. Η ίδια μας μίλησε για την ηθοποιία, μας αποκάλυψε το πρόσωπο που της γέννησε την επιθυμία της υποκριτικής αλλά και τις εύκολες, όπως και δύσκολες στιγμές του επαγγέλματος.

από την Ελένη Σεμανιάκου (Β3)

Όλοι πηγαίναμε ή είμαστε ακόμα στον χώρο του σχολείου και ξέρουμε αρκετά γι’ αυτό, ή ως καθηγητές ή ως μαθητές. Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας το βλέπει διαφορετικά, ανάλογα με τη θέση στην οποία βρίσκεται. Εγώ είμαι μαθήτρια και σίγουρα μπορώ να περιγράψω καλύτερα την οπτική γωνία ενός μαθητή. Θα προσπαθήσω παρόλα αυτά να αναλύσω μία - μία την πλευρά ενός μαθητή, ενός καθηγητή, ακόμα και ενός γονιού. 

από την Κυριακή Κάππα (Β1)

Ναι… σε εσένα μιλάω,

από τη Μαρία Καβαρλή (Γ1)

Είναι γεγονός πως τα τελευταία χρόνια, διάσταση απόψεων έχει προκληθεί γύρω από το θέμα γλωσσική κρίση. Ειδικότερα, αίσθηση αποτελούν πρωτοσέλιδα που αφορούν στο αγγελτήριο του θανάτου της ελληνικής γλώσσας με ποικίλες «έρευνες-σοκ» να τα συνοδεύουν και να υποστηρίζουν ότι «ξεχάσαμε τη γλώσσα μας». Ποιες είναι όμως οι αποδείξεις; Το 82%, το ποσοστό που επιβεβαιώνει πως χρησιμοποιεί ξενόφερτες λέξεις; Και σε αυτό το σημείο κολλάει η εξής ερώτηση: αν άραγε πούμε «κομπιούτερ», «βίντεο», «σάντουιτς», «Σκάι», «Αντένα», «Σταρ», οι οποίες είναι λέξεις που υποχρεωτικά βρίσκονται  στην καθημερινότητά μας, θα θεωρούμαστε γλωσσικοί μειοδότες ή ότι σκάβουμε τον λάκκο της γλώσσας μας; Ας εξετάσουμε το θέμα με παραπάνω λεπτομέρειες και στοιχεία.